2020: An Open Letter
“Reality is that which refuses to go away when I stop believing in it.” – Philip K. Dick
It’s kinda weird to write a short memoir after a year like 2020. And it’s also kinda weird to share my yearly photo with fireworks that look like a freedom pigeon; in a year without fireworks and with a bit less freedom than before. And still I’d like to write something about my own year.
Normaal gesproken wanneer ik een groep toespreek, begin ik met een stilte. Een lange stilte. Tien seconden. Vijftien seconden. Twintig seconden. Ik kijk dan rond in het publiek, kijk wie daar allemaal zit, kijk welke mensen ik toespreek. En, naarmate de stilte langer duurt, ook zien hoe ze daarop reageren. Naarmate het langer stil is, gaan ze zich ongemakkelijker voelen. Dan gaan ze om zich heen kijken, anderen aankijken. Ongemakkelijk naar elkaar lachen, zich afvragend wanneer die man voor de groep eindelijk gaat beginnen met praten. Dit is als schrijver veel lastiger. Ik zie geen publiek dat ik toespreek, ik kan enkel mezelf zien. En toch gebruik ik graag de stilte, de lange stilte, of de te lange stilte, als opening. Wie zich tijdens een stilte op zijn gemak voelt, heeft de macht over degenen die zich daar niet comfortabel genoeg bij voelen. Totdat het tijd is om de stilte te doorbreken.
Ze vroeg hoe ik me voelde. Leeg. Ze vroeg of ik dat kon preciseren. Maar als alles leeg is, dan kan je ook geen juiste woorden meer vinden. Of überhaupt woorden. In dergelijke gevallen is het enige dat resteert een geluid van afwezigheid.
“If I could only reach you.. that would really be a breakthru” | Queen – Breakthru
Ik hield het niet droog. Alweer niet. Voor de derde keer. 110 minuten volhouden zonder een brok in m’n keel te krijgen of tranen in m’n ogen te krijgen lukte me gewoon niet. En dat terwijl ik inmiddels allang wist wat er zou gaan gebeuren. Maar misschien raakte het me nu net zo veel als de eerste twee keer, juist omdat ik wist wat er zou gebeuren, en hoe het zou gebeuren. Ik keek de film deze keer namelijk op een andere manier.
In februari gaf ik namens Diversion een lessenreeks MoneyWays aan een school. Tijdens deze lessen gaan we met scholieren en studenten in gesprek over geld, waar ikzelf als peer-educator, zoals mijn functie heet, open ben over mijn eigen geldzaken. Een van de dingen die we delen met de leerlingen en studenten zijn onze struikelblokken, oftewel alles wat niet altijd helemaal goed gaat op, in dit geval, financieel gebied. Een van m’n struikelblokken is dat ik nooit kijk naar mijn geld wanneer een band of artiest aan concert aankondigt; als ik wil gaan, dan koop ik meteen een ticket, zonder te kijken naar het geld op m’n rekening. Een aantal leerlingen vond dat raar; waarom zou ik naar concerten gaan als ik net zo goed livestreams of opnames van oude concerten op internet kan kijken? Inmiddels zit ik thuis daadwerkelijk die livestreams en oude concertopnames te kijken. Alle concerten zijn immers afgelast. Ik heb het advies van de leerlingen toch maar opgevolgd.
“The point where we break gets closer every day. But where do we go?” | Rise Against – I Don’t Want to Be Here Anymore
Ik vind het ongepast om na afgelopen week weer meteen verder te gaan met het vrolijk posten van leuke berichten, alsof er helemaal niks is gebeurd. Wat zou mijn eigen artikel van afgelopen maandag dan ook nog waard zijn? Dat ik kort aandacht besteed aan de antiracismebeweging, maar dat ik daar daarna niks meer mee doe? Zoals ik in dat artikel al schreef; ik houd er niet van om mee te doen aan iets omdat iedereen dat op dat moment doet. Tegelijkertijd wil ik ook weer niet te veel aandacht eraan besteden, want dat kan juist averechts werken; als mensen te veel over een bepaald onderwerp lezen of wanneer ze het te vaak tegenkomen, dan verdwijnt de interesse langzaam maar zeker. Daarnaast wil ik deze website gericht hebben op creatieve vrijheid, zonder enige agenda. Daarom heb ik besloten dat dit artikel een combinatie van verschillende onderdelen wordt, waarin ik enerzijds nog wel stil wil staan bij de antiracismebeweging, maar anderzijds juist ook weer aandacht wil besteden aan mooie dingen in het leven. Want als die er niet zijn, waarom zou je dan überhaupt ergens voor vechten?
“Neutrality means that you don’t really care / ‘Cause the struggle goes on even when you’re not there / Blind and unaware” | Rise Against – Collapse (Post-Amerika)
Ik heb de afgelopen dagen getwijfeld of ik ook mee zou gaan in het delen van artikelen en uitspraken over de antiracismebeweging die de afgelopen week de westerse media heeft gedomineerd. Enerzijds is het een zeer belangrijk onderwerp waarover gesproken moet worden en waar al helemaal verandering in moet komen. Anderzijds ben ik persoonlijk absoluut geen fan om opeens mee te gaan in bepaalde populaire ontwikkelingen waar over een tijdje waarschijnlijk toch nauwelijks meer wordt gepraat. Ik ben ook niet iemand die zich regelmatig uit over racisme. Daarnaast betwijfel ik of mijn woorden überhaupt iets toevoegen aan de vele berichten die tot op heden zijn gedeeld. Ik heb daarom besloten een poging te wagen om erover te schrijven, en mocht je dit lezen dan ben ik blijkbaar tevreden genoeg geweest over het eindresultaat om het met jullie te delen.
Mijn tijd komt nog wel. Ik stap uit de auto. Dit is niet hoe ik wil winnen. Ik kan vandaag de eerste Britse wereldkampioen ooit worden. Maar dit is niet de manier waarop ik dat zou willen. Dus word ik het niet. Einde verhaal. Mijn tijd komt nog wel.
Ongeveer anderhalf jaar geleden ging ik met mijn studie naar het House of European History in Brussel. In dat museum wordt een narratief verteld over het ontstaan van Europa van met name de afgelopen 250 jaar en het ontstaan van de Europese Unie. Na afloop van een rondgang door het museum, gingen we debatteren over de volgende stelling: Het House of European History is een vorm van Europese propaganda. De docenten wilden een kritische en discutabele stelling gebruiken. Gezien de lichtelijk geschrokken reactie van de vrouw van het museum die het debat bijwoonde waren ze in hun opzet geslaagd. Mijn team moest voor de stelling argumenteren, en ik mocht het debat openen.
“With all my favorite colors, yes, sir
All my favorite colors, right on
My sisters and my brothers
See ‘em like no others
All my favorite colors”
Black Pumas – Colors (Black Pumas, 2019)
Wat ik me weleens afvraag is; hoe zou de wereld eruit zien als iedereen kleurrijke kleding zou dragen? Als ik op een grauwe dag door de stad loop, of als ik met veel mensen op de bus sta te wachten, dan beeld ik me weleens in hoe het eruit zou zien als iedereen felle kleuren zou dragen. Donkere kleuren kunnen mooi zijn, maar als iedereen het draagt, is dat dan niet te veel van het goede? Ziet er de wereld er op grauwe dagen niet veel mooier uit als mensen zich op een kleurrijke manier zouden uiten?