Zondag 23 april 2017. Op een zonnige namiddag besloot ik eindelijk om een plan dat al een tijdje in m’n hoofd zat om te zetten in werkelijkheid. Een plan om mijn eigen afspeellijst te maken met daarin al m’n favoriete nummers van alle genres door elkaar. De belangrijkste regel: ik mag maximaal één nummer per dag toevoegen. Het nummer dat ik toevoeg kan gekoppeld zijn aan welke muziek ik die dag wel heb geluisterd, aan wat ik heb gedaan of aan hoe ik me voelde. Toen ik een tijdje terug tegen een vriendin vertelde over deze lijst, maakte ze de interessante opmerking dat het eigenlijk een soort van muzikaal dagboek is. En dat muzikale dagboek viert vandaag zijn derde verjaardag.

Toen ik begon met het maken van deze afspeellijst was het voornamelijk mijn doel om een lijst te maken met daarin al m’n favoriete muziek. Voor mij is muziek iets persoonlijks dat mij als persoon reflecteert. Achter elk nummer dat ik heb toegevoegd zit namelijk een reden; soms omdat ik de tekst ervan heel mooi vind, soms omdat het relateerbaar is aan mijn leven of een periode ervan, soms omdat het mijn gedachtes of gevoelens omschrijft, soms omdat het me als persoon omschrijf, en soms omdat ik de sfeer van het nummer tof vind en het me goed laat voelen. Vaak is het een combinatie van een aantal van deze elementen.

De lijst bestaat op dit moment uit 336 nummers. Als ik de lijst bekijk, kan ik bij behoorlijk wat nummers terughalen wat ik die dag deed of hoe ik me voelde. Op die manier is het een soort dagboek geworden. Hieronder heb ik een gigantische lap tekst geschreven (deze zin heb ik uiteraard geschreven na het schrijven van de gigantische lap tekst), waarbij het eerst deel gericht is op de manier waarop de lijst werkt, en het tweede deel gericht is op een hele reeks zeer persoonlijke herinneringen die ik heb bij de nummers die ik heb toegevoegd – zowel positieve als negatieve.

Ik heb binnen de afspeellijst drie rangen gecreëerd: goud, platina en diamant. Des te meer een nummer voor me betekent, des te hoger de rang van het nummer in m’n afspeellijst. Een hogere rang betekent dat het nummer vaker in m’n afspeellijst staat, respectievelijk twee keer bij platina en drie keer bij diamant. Om ervoor te zorgen dat de diversiteit van de afspeellijst gewaarborgd wordt, heb ik de regel ingesteld dat ik niet twee keer een nummer van dezelfde artiest achter elkaar toe mag voegen. Het liefst zitten er zelfs vijf nummers van verschillende artiesten tussen alvorens ik een artiest nogmaals toe mag voegen.

Om een nummer in een hogere rang te krijgen, moet het een bepaalde tijd in de huidige rang zitten. Soms heb je immers periodes waarin je een bepaald nummer heel veel luistert, terwijl dat na die periode over kan zijn. Om ervoor te zorgen dat ik enkel nummers erin heb staan die ik over een langere periode echt leuk vind, heb ik die regel toegevoegd. Ik ben ervan overtuigd dat als muziek écht goed is, dat je het nummer na tig keer luisteren nog steeds waarderen.

Mijn afspeellijst, of muzikale dagboek, begon dus op die zonnige namiddag in april 2017. Om meteen een kleine afspeellijst te creëren, voegde ik de eerste dag drie nummers toe, gevolgd door drie dagen waarop ik twee nummers toevoegde. Het eerste nummer moest uiteraard van m’n favoriete band zijn en tevens één van m’n eerste favoriete nummers van hen; Satellite van Rise Against. Gevolgd door een nummer van m’n tweede favoriete band, en een nummer dat me door een zeer lastige periode heen heeft gesleept het jaar ervoor; Prayers For The Damned van Sixx:A.M.. Wat opvalt aan m’n lijst is dat ik jarenlang veel naar rock, punk en metal heb geluisterd. Deze genres hebben in de gehele lijst een meerderheid, maar door de jaren heen zijn er wel veel genres bij gekomen.

Het eerste nummer uit een compleet ander genre is nummer 43: Petricor van Ludovico Einaudi. Gezien het feit dat ik bijna vijftien jaar piano heb gespeeld is dat ook niet heel gek. Ik voegde het nummer toe op 11 juli 2017, twee dagen nadat ik naar het concert van Einaudi in Amsterdam ben geweest. Zie hier het dagboek gedeelte. Ook is de ontdekking van nieuwe artiesten zichtbaar; zo voegde ik in september 2017 No Light, No Light van Florence + The Machine toe, en op 23 oktober 2017 kwam het nummer Mon Coeur Avait Raison van Maître Gims in de lijst te staan, gevolgd door Prayin’ van Plan B vier dagen later en Stay van Hurts nogmaals vier dagen later. Hier zijn al de eerste tekenen van een ontwikkeling in m’n muzieksmaak zichtbaar.

Pas in 2019 komen de echt drastische veranderingen in m’n muzieksmaak. Ondanks dat rock, punk en metal nog steeds zeer aanwezig zijn, komen er steeds vaker andere genres tussendoor. Op 21 februari 2019 komt er voor het eerst een hiphop-artiest in m’n lijst: NF met het nummer Let You Down. Op 19 mei komt Tom Walker in de lijst, gevolgd door James Blunt op 21 mei. James Blunt is echter, net als Hurts, Plan B en later in het jaar ook Andrea Bocelli, een artiest die ik als kind al regelmatig luisterde, maar waar ik nu pas weer meer aandacht aan ging besteden. Het nummer Un Nuovo Giorno van Andrea Bocelli verscheen op 29 juli in m’n lijst, een dag nadat ik tickets voor zijn concert had gekocht.

Vanaf november 2019 ging ik me steeds meer in soul verdiepen, wat een maand later zichtbaar werd in de lijst. Op 27 december voegde ik I Can Never Be van Maverick Sabre toe, gevolgd door Beyond van Leon Bridges een dag later. Ruim een maand later, in februari 2020, kwamen daar On and On van Curtis Harding, Naomi van Leon Bridges (enkel te beluisteren als je de Japanse versie van het album hebt, nergens online te vinden) en Colors van Black Pumas bij. Het laatste nummer voegde ik op 12 februari toe, drie dagen nadat ik Black Pumas live had gezien in Utrecht. Van alle nummers die ik in 2020 aan m’n lijst heb toegevoegd, vallen er 12 onder rock, punk en metal. De andere 20 nummers vallen onder soul, pop, hiphop. Hieruit blijkt nog eens de verbreding van m’n muzieksmaak, iets waar ik tijd aan besteed en veel plezier in heb.

Aan de hand van deze afspeellijst kan ik veel gebeurtenissen en gevoelens terughalen van de dag waarop ik bepaalde nummers toe heb gevoegd. 13 juni 2017 ging ik naar een concert van de Zweedse rockband Normandie in de kelder in Dynamo in Eindhoven, waar ongeveer dertig man waren. Het was een geweldig avond waar ik foto’s met bandleden en een gesigneerd album en poster aan over heb gehouden. Een dag later voegde ik hun nummer Loop Hole toe aan m’n afspeellijst. Op zaterdag 17 juni heb ik This Loneliness Won’t Be The Death of Me van Being As An Ocean toegevoegd; de cd lag op de deurmat toen ik terugkwam van een dagje Duitsland. Op 28 juli 2017 voegde ik Breaking The Habit van Linkin Park toe. Ik kwam die dag terug van vakantie, en het was het eerste nummer dat ik aan m’n lijst toevoegde sinds de dood van Chester Bennington.

Op 30 september 2017 kwam Face Everything and Rise van Papa Roach in de lijst; de avond ervoor had ik ze voor de tweede keer live gezien, deze keer in Tilburg. Op 19 februari 2018 voegde ik Major System Error van Marmozets toe, die ik de avond ervoor live had gezien in Utrecht. Tevens had ik op die dag zelf bij hoge uitzondering een flinke ruzie met een vriend van me, wat gelukkig die avond alweer was uitgesproken. Toch best handig als je niet lang boos kan blijven. Op 19 juni 2018 voegde ik Some Kind of Heaven toe van Hurts, een liefdesnummer, en dat omschreef dan ook m’n gevoelens op dat moment. 30 juni 2018 voegde ik I Refuse van Five Finger Death Punch toe, omdat ik me behoorlijk slecht voelde en het nummer vrij goed m’n gevoelens kon uiten en omschrijven. 3 juli 2018 voegde ik The Black Market van Rise Against toe, omdat ik die dag met een vriendin over dat nummer had gepraat en ik me realiseerde hoe mooi het eigenlijk ook alweer was. 27 augustus voegde ik Miracle (Ghost Note Symphonies) van Rise Against toe. Het album was een paar weken daarvoor uitgekomen en dit nummer heeft me een beetje door de zomer heen gesleurd; het is namelijk niet mijn favoriete seizoen.

6 december 2018 voegde ik The Grey van Icon For Hire toe. Ik weet nog dat ik me die avond beroerd voelde en dat ik een vriend appte, om vervolgens meteen de berichtjes te verwijderen. Hij wilde echter weten wat er aan de hand was en zei dat ik hem alles kon vertellen, ondanks dat we elkaar niet heel vaak zien. 2018 was geen bijzonder goed jaar voor me, dus sloot ik het jaar af met This Is Letting Go van Rise Against, en begon ik 2019 met Grateful van Plan B; een kwestie van dingen loslaten en dankbaar zijn voor alles wat je hebt in het leven. Op 19 februari 2019 voegde ik Agape van Bear’s Den toe, een band die ik via een collega van me heb ontdekt en een nummer dat me op dat moment enorm kalmeerde. Op 26 februari had ik een gesprek met een vriendin van me de moeite die ze heeft om zichzelf open te stellen, en ik stuurde haar My Life Inside Your Heart van Rise Against, omdat dat nummer op een manier te interpreteren zijn dat het relateerbaar voor haar werd. Op 20 maart 2019 voegde ik Heal My Wounds van Poets of the Fall toe, omdat ik de avond ervoor naar het concert was gegaan en een paar albums had gekocht, en omdat ik me tevens ook beroerd voelde en het nummer dus vrij herkenbaar was.

3 april 2019 voegde ik So Alive van de Goo Goo Dolls toe. “Looking in the mirror making peace with the enemy” is een citaat dat voor mij best herkenbaar is regelmatig, en zeer van toepassing was op dat moment aangezien de eerste drie maanden van 2019 niet heel makkelijk waren. Ik voelde me die dag echter goed, en het nummer is dan ook vrolijk. Die avond ben ik ook voor het eerst in m’n eentje naar de bioscoop geweest, naar de film Darkest Hour over Winston Churchill. Een goede dag dus. Op 4 april, de dag erna, voegde ik echter If You Want Love van NF toe. Toepasselijk gezien het zojuist genoemde citaat; ik zou liegen als ik niet zou zeggen dat ik regelmatig toch wat negatieve gedachtes over m’n liefdesleven heb, of eerder over het gebrek eraan. Dit laat tevens zien dat m’n gevoel van dag op dag kan veranderen; de ene dag voel ik me geweldig, gevolgd door een minder goede dag. Op 10 april voegde ik Breaking Down van I Prevail toe. Het was een terugblik op toen het nummer uitkwam tijdens m’n mindere periode in februari, maar het album kwam pas eind maart uit, dus voegde ik het in april toe.

Op 19 mei 2019 voegde ik Leave a Light On van Tom Walker toe. De dag ervoor ging ik naar zijn concert in Den Haag als verjaardagscadeautje voor m’n moeder, en reisde ik tevens naar Amsterdam om een interview te houden met iemand voor m’n scriptie. Een goede dag dus. Op 21 mei voegde ik Carry You Home van James Blunt toe; ik herontdekte de liefde voor zijn eerste albums. Op 8 juli kwam Est-ce Que Tu M’aimes van Maître Gims in de lijst; het album waar dat op staat heb ik veel geluisterd toen ik twee dagen daarvoor een dagje ging kringlopen met twee vriendinnen van me. 29 juli: Un Nuovo Giorno van Andrea Bocelli. De dag ervoor kwam m’n zus met het idee om naar zijn concert vorige maand te gaan (wat een jaar is uitgesteld), dus ik ging weer naar zijn muziek luisteren. 1 augustus kwam High On Life van Smash Into Pieces in de lijst; die dag kwam ik terug van een logeerpartijtje bij wat vrienden aan de andere kant van het land, en die avond kwam een vriend bij mij logeren en luisterden we veel naar I Prevail; hun nummer Bow Down kwam dan ook de dag erna in m’n lijst. Plannen voor de week erna werden echter op 7 augustus afgezegd, dus uit teleurstelling voegde ik Dead Man’s Ballet van Sixx:A.M. toe. Op 8 augustus kwam City of Angels van Thirty Seconds to Mars erin, omdat ik een paar dagen ervoor naar hun openluchtconcert op de NDSM-scheepswerf was geweest. Op 11 augustus reisde een vriendin van me het hele land door om een halve dag bij me te zijn, wat ik enorm lief vond. Temple of Thought van Poets of the Fall kwam in m’n lijst. De dag erna ging ik bijpraten met m’n voormalig pianojuf, wat ook een fijne dag was. Vivo Per Lei van Andrea Bocelli werd toegevoegd.

In november en december ging het weer minder met me, wat zichtbaar is aan 6 december (I Don’t Belong Here van I Prevail), 8 december (Gone Away van Five Finger Death Punch), 9 december (Paralyzed van NF) en 25 december (Only van NF ft. Sasha Sloan). Toch waren er ook goede dagen, zoals toen op 28 december een vriendin langskwam (Beyond van Leon Bridges) en ik op 29 december het opzwepende nummer Try van John Newman toevoegde. Ook 2020 heeft zowel goede dagen (29 februari, How It Feels To be Alive van James Blunt; 2 maart, Laurel Wreath van Bear’s Den; 8 maart, Come Fly Away van Maverick Sabre; 21 maart, Injection van Rise Against) als minder goede dagen (29 januari, Fade Away van Tom Walker; 31 januari, Hate Myself van NF).

Zoals je ziet; de lijst is een reflectie van wie ik ben als persoon. Alle nummers samen vormen een verzameling aan ervaringen, gedachtes, gevoelens en gebeurtenissen, zowel in positieve als negatieve zin. Ik kan zo veel berichten voor deze website schrijven als ik wil, maar misschien vertelt de afspeellijst nog wel veel meer over me. Ondanks dat de afspeellijst zowel positieve als negatieve nummers bevat, merk ik dat ik er een stuk vaker naar luister als ik me goed voel; op dat moment kan ik namelijk alle aanwezige genres en emoties zonder problemen aan.

De volledige lijst staat op de pagina Justin’s All Time List en deze zal ik regelmatig bijwerken. Om nog één nummer toe te lichten; 24 maart 2020 voegde ik I Need van Maverick Sabre toe. Misschien niet geheel toevallig dat ik die dag deze website online gooide en tevens meteen een artikel publiceerde over dat nummer. Over een dagboek gesproken.

---

Gerelateerde berichten:

• Ontbrekende Afslagen in de Muzikale Ontdekkingsreis
• De Albumhoes Uitdaging
• Backstage Revisited – Please Enter [NL]
• Save Praise for a Better Man [NL]
• I need so-oh-omething good.. [NL]

---

Volgende bericht: With All My Favourite Colours [NL]

Vorige bericht: De Albumhoes Uitdaging

---

Blijf op de hoogte van nieuwe berichten door te volgen via e-mail, Facebook of Instagram.