De Albumhoes Uitdaging

Laatst nomineerde een vriendin mij voor een challenge op Facebook om vijf dagen op rij een albumcover te plaatsen van een album dat invloed heeft op mijn muzikale smaak, zonder daarbij een toelichting te geven. Helaas voor haar moet ik erkennen dat ik om verschillende redenen niet meedoe aan challenges op sociale media. Om haar niet volledig teleur te stellen, heb ik besloten om er wel wat mee te doen. De challenge zette me namelijk wel aan het denken; wat vind ik eigenlijk de vijf mooiste albumcovers van albums die ik in mijn collectie heb? En kan ik daar ook dieper op ingaan dan enkel afbeeldingen ervan delen? Dit klinkt als een nieuwe uitdaging.

Het lastige aan esthetiek is dat het bijna volledig subjectief is. Daarom heeft iedereen ook een ander idee van wat hij of zij mooi vindt, wat het lastig maakt om iemand anders te laten zien wat jij zelf nou zo mooi vindt aan hetgeen dat je deelt. Dit geldt niet alleen voor albumcovers, maar voor alles dat te maken heeft met beeld en geluid; onder andere schilderijen, films en muziek. Het zette me dan ook aan het denken en vroeg ik mezelf af wat mijn favoriete albumcovers zijn, en ook waarom. Hiermee ga ik voorbij aan de challenge, waarbij het doel is om enkel de albumcover te delen zonder enige vorm van uitleg. Het nadeel hieraan is namelijk dat het enkel leuk is voor mensen die het album of de artiest kennen, terwijl het voor mensen die het niet kennen niks toevoegt. Ik wil hier dan ook voorbij gaan aan de muziek die een artiest produceert en puur kijken naar de albumcover, ongeacht hoe goed ik het album zelf vind. Tegelijkertijd zijn dit wel albums van artiesten waar ik zelf naar luister, dus elk album bevat in ieder geval één nummer dat ik echt heel goed vind.

Volgens de challenge is het de bedoeling dat je vijf albumcovers deelt. Bij mijn eerste selectie kwam ik op twaalf albumcovers uit, en het was enorm lastig om er uiteindelijk maar vijf te selecteren, omdat elke albumcover op z’n eigen manier weer mooi is. Op het moment van schrijven weet ik echter nog niet hoeveel album covers ik ga kiezen. Om het bericht namelijk niet te lang te maken, heb ik ervoor gekozen om nu enkel de eerste drie te bespreken. Mogelijk bespreek ik er vijf, maar misschien ook meer. Zoals je al gelezen hebt negeer ik de meeste regels van deze challenge, dus waarom zou ik deze regel niet ook negeren?

Om toch nog een muzikaal onderdeel toe te voegen, heb ik onder elk album ook mijn favoriete nummer ervan neergezet. Tevens heb ik bij elk stuk het album zelf opgezet tijdens het schrijven. Misschien heeft het nog wat bijgedragen aan m’n creativiteit.

Rise Against – Long Forgotten Songs: B-Sides & Covers 2000-2013 (2013)

Dit album van Rise Against behoort niet eens tot hun officiële albumdiscografie. Het werd in 2013 uitgegeven en bevat, zoals de ondertitel van het album al verraadt, enkel b-sides en covers; 26 in totaal om precies te zijn. De naam van het album is een woordspeling op hun nummer Long Forgotten Sons, dat in 2008 werd uitgebracht op hun album Appeal To Reason. Long Forgotten Songs is dan ook een referentie naar de minder bekende nummers van ze, die ze voorheen niet op een album hadden uitgebracht of als bonusnummer hadden toegevoegd.

Er zijn verschillende aspecten van deze albumcover die ik mooi vind. Allereerst de illustraties. De stijl waarin de vogels zijn getekend vind ik heel mooi. Enigszins grof getekend, maar wel duidelijk dat het vogels zijn. Hetzelfde geldt voor de andere illustraties; de bandnaam, de albumtitel, de muis/rat in de bek van de meest rechtse vogel en de verschillende turflijsten. De turflijsten zijn een interessant onderdeel en doen me denken aan een gevangene die bijna vergeten is en de dagen aftelt voordat hij wordt vrijgelaten. Dit zou een referentie kunnen zijn naar de nummers, die lang hebben gewacht voordat ze eindelijk aan de buitenwereld worden getoond.

Wat opvalt aan de vogels is dat één vogel een andere kleur heeft, en dat die vogel tegelijkertijd in tegengestelde richting van de rode vogels vliegt. De punkidealen van tegen de stroming ingaan van Rise Against worden hierin mogelijk zichtbaar gemaakt. Daarnaast zijn er zes rode vogels, en toen dit album uitkwam had de band zes studioalbums uitgebracht. Toeval?

Ten slotte de kleurencombinatie. Een grijsachtige achtergrond met daarop zwarte en rode illustraties. In mijn ogen een mooie combinatie die zeer goed past bij de rauwheid van de illustraties.

Mijn favoriete nummer van dit album: Lanterns. (Tekst gaat verder onder video.)

Bear’s Den – Red Earth & Pouring Rain (2016)

Als ik naar de albumcover van Red Earth & Pouring Rain van Bear’s Den kijk, krijg ik meteen een bepaald gevoel. Een fijn gevoel. Een vrouw die in de avonduren rondrijdt in haar oldtimer. De stijl van de illustratie vind ik heel mooi, met name omdat het gedetailleerd en kleurrijk is, maar tegelijkertijd door het donkere ook een bepaalde sfeer met zich meebrengt. Ook het contrast speelt hierbij een rol. Aan de linkerkant de wat onrustigere doch warmere rode tinten en aan de rechterkant de wat koudere blauwe tinten. Zou deze splitsing een referentie zijn naar de titel, met Red Earth (rood) aan de linkerkant en Pouring Rain (blauw) aan de rechterkant?

Volgens de band willen ze met de album cover de sfeer van nachtelijke rondritten creëren, maar tegelijkertijd ook een nostalgisch gevoel erbij creëren. Het idee dat iemand verder wil gaan met zijn of haar leven, maar dat die persoon tegelijkertijd veel terugkijkt naar het verleden. Iemand die zich bewust is van wat er zich in het verleden afspeelt en daarvan probeert weg te komen, maar tegelijkertijd soms te veel achteruit kijkt. Misschien is dat dan ook waar de vrouw naar kijkt; de achteruitkijkspiegel.Dat is ook wat de band probeert te bewerkstelligen met dit album. Enerzijds nummers schrijven die een nostalgische sfeer creëren, maar anderzijds ook een album produceren dat tijdens nachtelijke rondritten gedraaid kan worden. De albumcover brengt me in ieder geval al in de juiste sfeer daarvoor.

Mijn favoriete nummer van dit album: Emeralds. (Tekst gaat verder onder video.)

Black Pumas – Black Pumas (2019)

De Black Pumas is een veelbelovende nieuwkomer binnen de soulmuziek. Met hun gelijknamige debuutalbum, dat in 2019 verscheen, werden ze meteen genomineerd voor de Grammy voor de beste nieuwe artiest. De band maakt soulmuziek met een stijl die voortkomt uit de jaren 60’ en ’70 en heeft voor hun debuutalbum dan ook voor een bijpassende albumcover gekozen. Het is een vrij simpele albumcover, maar voor mij is dat ook juist de kracht ervan. De nadruk ligt niet op de details, maar op het geheel; een zwarte achtergrond met daarop een rode cirkel, daar overheen in beige de band- en albumnaam en daar bovenop twee zwarte poema’s die om elkaar heen lopen en elkaar aankijken. En dat terwijl zwarte poema’s niet eens bestaan.

De eenvoud van de albumcover in combinatie met de kleuren en de stijl van de illustraties maakt dat ik dit een erg mooie albumcover vind. Het heeft een mooie retro uitstraling, wat past bij de muziek die ze maken.

Mijn favoriete nummer van dit album: Colors. (Tekst gaat verder onder video.)

Tot zover het eerste deel van deze #coverart challenge. Ik vond het vrij lastig om bij alle drie de albumcovers te vertellen waarom ik ze mooi vind, maar ik hoop dat het toch enigszins over is gekomen. Eens kijken hoe ik het bij deel twee ervan afbreng.

Het doel van de challenge is overigens ook om anderen te nomineren om hetzelfde te doen. Hierbij wil ik iedereen die dit leest nomineren om zelf een mening te formuleren (en te delen) over de albumcovers die ik heb gedeeld en zelf na te denken over welke albumcovers tot jouw favorieten behoren en, bovenal, waarom.

Gerelateerde berichten:

Volgende bericht: De Afspeellijst die veranderde in een Muzikaal Dagboek

Vorige bericht: Save Praise for a Better Man [NL]

Blijf op de hoogte van nieuwe berichten door te volgen via e-mail, Facebook of Instagram.