Mijn enthousiasme was veranderd in nervositeit. Toen ik vorige week dinsdag bezig was met de website had ik er zin in, maar toen ik het dinsdagavond laat online zette voelde ik toch wel spanning. Het voelde weer even net als de eerste keer dat ik een bandana droeg (wat overigens alweer even geleden is); je gaat in het openbaar, maar anders dan normaal. Je laat jezelf zien op een manier die je zelf graag wilt, maar die anderen niet per se van je zijn gewend. Niet iedereen zal het begrijpen en dat kan leiden tot negatieve en mogelijk kwetsende reacties. Het voordeel is dat ik dat deze keer grotendeels in eigen hand had. Trouwens, misschien moet ik mijn bandana weer eens dragen.
Soms durf ik te beweren dat de enige die mij kan kwetsen ikzelf ben. Hoe? In dit geval bijvoorbeeld door hoge verwachtingen te hebben, door te hopen op veel positieve reacties. Als ik lager zou inzetten, dan zou ik minder of niet teleurgesteld zijn als ik minder reacties zou krijgen. Toch vallen er drie punten op deze bewering aan te merken. Allereerst eigen je jezelf te veel controle over bepaalde situaties toe, terwijl je ook rekening moet houden met wat anderen doen; je kan niet op alles voorbereid zijn. Dit loopt over in het tweede punt. Zoals Tim Fransen ook benoemd in zijn boek Het Leven als Tragikomedie, hebben we als mens vaak de neiging om te denken dat we overal controle over hebben (Fransen, p. 76-81). Dit noemt hij de illusie van controle. Als we deze controle hebben, kunnen we er namelijk voor zorgen dat dingen die fout gaan de volgende keer beter of goed gaan, omdat we er zelf controle over hadden. Dit is echter vaak niet het geval; het wordt immers niet voor niets een illusie genoemd. Ten derde zou deze houding kunnen leiden tot een bepaalde vorm van pessimisme; lage verwachtingen betekent minder pijn en teleurstelling, dus waarom nog hoopvol en optimistisch zijn?
Deze keer had ik, zoals ik wel vaker heb, hoge verwachtingen. Je hoopt immers dat het een succes wordt. Mensen die me kennen weten dat ik me vaak niets of nauwelijks iets aantrek van andermans meningen. Maar toch; ik moet toegeven dat het ik het me meer aantrek dan ik zou willen. Ook in dit geval, wat ervoor zorgde dat mijn enthousiasme omsloeg in nervositeit.
Binnen een paar dagen had ik echter al meer dan driehonderd weergaven van meer dan honderd bezoekers en tientallen positieve reacties van vrienden; de start was dus zo slecht nog niet. Eerlijk gezegd ben ik er best wel van onder de indruk en ik hoop dan ook dat ik dit zo door kan zetten. Ik mocht meteen aanschuiven bij een skypegesprek met vrienden om het idee achter mijn website uit te leggen. Tegelijkertijd ontving ik vragen met hoeveel woorden ik voor mijn scriptie had getypt en hoeveel woorden ik aan mijn website had besteed (dat is inmiddels rechtgetrokken overigens).
Uit al die reacties wil ik een greep doen en er twee uitlichten, omdat ik ze interessant of leerzaam vond. Een opmerking die ik interessant vond was een vergelijking tussen deze website en sociale media, waarbij sociale media vooral draait om het schetsen van een positief beeld over je eigen leven, terwijl ik hier vooral juist alles achter de schermen wil laten zien. Het meest interessante en misschien wel ironische hieraan is dat ik zelf sociale media heb gemaakt voor deze website, waarmee ik dus hetgeen waarvoor sociale media vaak wordt gebruikt volledig omdraai op de sociale media zelf.
Een andere interessante opmerking was dat ik voorzichtig moet doen met wat ik op deze website post, mochten bijvoorbeeld toekomstige werknemers of leerlingen van me deze website tegenkomen. In het verleden hebben leerlingen van me al eens een Wikipediapagina over mij gemaakt en dat zouden ze dus zomaar nog eens kunnen doen. (Overigens vond ik dat zeer grappig en vind ik het jammer dat de pagina al verwijderd was voordat ik het had gezien.) Dit inspireerde me tot de volgende uitspraak: “Bij [bijzondere] producten hebben ze een certificaat van echtheid, bij mij hebben ze mijn website.”
Misschien wordt het tijd om mijn bandana weer eens af te stoffen.
Dit is pas het begin.
Voetnoten:
- Tim Fransen – Het Leven als Tragikomedie (2019)
PS: Vermaak je je hier tot nu toe? Blijf op de hoogte van nieuwe berichten door te volgen via e-mail, Facebook of Instagram.
Gerelateerde berichten:
Volgende bericht: Ontbrekende Afslagen in de Muzikale Ontdekkingsreis
Vorige bericht: I need so-oh-omething good.. [NL]
Nice stukkie justin;) heb t gelezen
Bedankt Mark, ik waardeer je moeite! 🙂 Heb je jezelf nog gespot? 😉