Ik kijk de klas in. Tien seconden duurt de stilte inmiddels. Het kleine beetje geroezemoes dat nog aanwezig was toen ik de deur sloot is inmiddels verdwenen. Vijftien seconden. Ik kijk elke leerling aan. M’n gezicht heeft een serieuze blik. Twintig seconden. Sommige leerlingen beginnen elkaar aan te kijken. De lange stilte zorgt bij een aantal voor een klein beetje ongemakkelijkheid. Vijfentwintig seconden. Sommige leerlingen kunnen een ongemakkelijk lachje niet onderdrukken. Gespannen wachten ze af wat er gaat gebeuren. Ik heb ze volledig in mijn macht door niks te zeggen. Als je een stilte kan laten vallen en je de enige bent die zich daar gemakkelijk bij voelt, dan heb je de macht over het gesprek. Dertig seconden stilte. Mijn gezicht verandert van de norse serieuze blik in een glimlach en ik begin. “Welkom…”
Een film waarin de kracht van stilte goed naar voren komt is Er Ist Wieder Da. Deze Duitse film uit 2016 gaat over Adolf Hitler die anno 2016 ‘wakker’ wordt op de plek waar hij in 1945 om het leven is gekomen; de plek waar destijds de bunker stond waarin hij zich schuilhield. Op een gegeven moment komt hij terecht op tv waar hij in een studio vol publiek een toespraak gaat geven. Voordat hij die toespraak geeft wacht hij echter minutenlang, met bovengenoemde effecten als resultaat. Stilte is een kracht voor degene die zich er comfortabel bij voelt.
Het is een methode die ik inmiddels al een paar jaar gebruik. Als studievoorlichter althans. Niet altijd gaat het eraan toe zoals in dit bovengeschetste ideaalbeeld, maar laten we dat ideaalbeeld alsjeblieft niet onderuithalen. Na deze opmerkelijke opening volgt vaak een intense achtbaan die tussen de 40 en 90 minuten duurt; een performance, zoals ik het zelf graag noem. Een presentatie is voor iemand die een verhaal aan een publiek vertelt; een performance is voor iemand die dat verhaal op een zo leuk en aantrekkelijk mogelijke manier probeert te brengen.
Niet elk publiek is echter even makkelijk. Sommige aanwezigen hebben er na een paar minuten geen zin meer in, en laat ik eerlijk wezen dat (minstens) 40 minuten naar mij luisteren dan toch best lang kan zijn. Dan is het de kunst om ook de performance dusdanig leuk en interessant te brengen dat ook het ongeïnteresseerde deel van het publiek de volledige tijd met plezier luisteren.
Laten we dat hier ook proberen. Met een glimlach. “Welkom…”
Gerelateerde berichten:
Volgende bericht: I need so-oh-omething good.. [NL]
Vorige bericht: Backstage Revisited – Please Enter [NL]
Blijf op de hoogte van nieuwe berichten door te volgen via e-mail, Facebook of Instagram.