In februari gaf ik namens Diversion een lessenreeks MoneyWays aan een school. Tijdens deze lessen gaan we met scholieren en studenten in gesprek over geld, waar ikzelf als peer-educator, zoals mijn functie heet, open ben over mijn eigen geldzaken. Een van de dingen die we delen met de leerlingen en studenten zijn onze struikelblokken, oftewel alles wat niet altijd helemaal goed gaat op, in dit geval, financieel gebied. Een van m’n struikelblokken is dat ik nooit kijk naar mijn geld wanneer een band of artiest aan concert aankondigt; als ik wil gaan, dan koop ik meteen een ticket, zonder te kijken naar het geld op m’n rekening. Een aantal leerlingen vond dat raar; waarom zou ik naar concerten gaan als ik net zo goed livestreams of opnames van oude concerten op internet kan kijken? Inmiddels zit ik thuis daadwerkelijk die livestreams en oude concertopnames te kijken. Alle concerten zijn immers afgelast. Ik heb het advies van de leerlingen toch maar opgevolgd.
Wat voornamelijk opvalt aan de livestreams van muzikanten is dat ze de interactie met het publiek missen. Zodra ze een nummer hebben gespeeld is er immers geen applaus of reactie vanuit het publiek. Rea Garvey heeft dit opgelost door z’n wekelijkse livesessies op donderdagavond samen met z’n vrouw te doen, zodat in ieder geval zij na elk nummer keihard kan juichen en applaudisseren, wat ze dan ook altijd braaf doet. John Rzeznik van de Goo Goo Dolls heeft op Instagram meerdere keren een livestream gehouden met gasten; Instagram biedt immers de mogelijkheid om met twee accounts samen te livestreamen. Ze zitten dan met elkaar te praten, terwijl het publiek meekijkt met het gesprek en beide personen ziet door middel van een splitscreen. Op die manier krijgt John Rzeznik nog een beetje directe reactie op zijn muziek. Maar er zijn ook genoeg artiesten die ondanks deze mogelijkheden alsnog de reactie van het publiek missen, hoe vaak de kijkers ook een applaus-emoticon in de chat sturen.
Eerlijk gezegd herkende ik mezelf best wel in deze situatie, zeker onder de huidige omstandigheden waarin je niemand op een regelmatige basis fysiek ontmoet en spreekt. Ik publiceer meerdere artikelen per maand, maar de inhoudelijk uitgebreide reacties erop zijn soms minimaal. En dan bedoel ik niet eens het aantal weergaven, want dat gaat prima. Nee, ik bedoel eerder de echt inhoudelijke reacties. Meningen en gedachtes die worden gedeeld, en waar ik ook weer van kan leren. Ik heb gelukkig een aantal zeer fanatieke volgers die vaak wel een inhoudelijke reactie hebben, wat zeer fijn is, maar wat zeker uitgebreid kan worden. Het aantal reacties dan, niet de lengte ervan.
Maar begrijp me absoluut niet verkeerd. Dit is geen kritiek op de lezer, maar meer een doelstelling voor mezelf. Zoals ik al eens eerder heb geschreven wil ik een interactief element toevoegen aan de website. Een plek waar ik als schrijver de en de tot dan toe anonieme lezer elkaar tegen kunnen komen. Ik wil me niet blindstaren op bezoekersaantallen en websitestatistieken. Dit geeft voor mij enkel aan of m’n artikelen worden gelezen. Maar of ze ook daadwerkelijk aankomen, daar is meer voor nodig.
Daarom zit ik voor mezelf te zoeken naar een vorm van feedback, een vorm van interactie. Ik hoef geen externe bevestiging te ontvangen dat ik goed of niet goed bezig ben, die bevestiging krijg ik wel van mezelf door mezelf kritisch te bekijken. Het is eerder om een van de onderliggende doelen van deze website te bewerkstelligen. Ik heb overwogen om een like-knop onderaan m’n artikelen te zetten, of een andere manier waarop lezers het artikel kunnen beoordelen, bijvoorbeeld door een aantal sterren te geven. Maar dit gaat volledig in tegen hetgeen waar ik deze website voor heb bedoeld.
Het is mijn doel namelijk om juist allesbehalve oppervlakkig bezig te zijn. Een voorbeeld is de albumhoes uitdaging, waar ik heb geprobeerd om van een oppervlakkig gebeuren een wat meer diepgaand artikel te maken waarin ik wat meer uitleg heb gegeven en lezers uit wil dagen om er zelf ook over na te denken. Dat is ook zeker gelukt, hoewel dat niet zichtbaar is op de website, aangezien veel vrienden hun reactie erop stuurden via WhatsApp. Dat is voor mij dé plek waar ik al m’n vrienden doodgooi met links naar de artikelen op m’n website. En zolang ze zich niet allemaal op m’n nieuwsbrief hebben geabonneerd, zal ik dat ook blijven doen. Voorlopig wordt het nog getolereerd.
Toch zitten er zeker mooie en interessante reacties tussen, die ook zorgen voor enige interactiviteit met lezers. Zo daagde een vriend me uit om mee te doen met de 30 Day Song Challenge, maar door een te hoog oppervlakkig gehalte heb ik besloten om er zelf een te maken, waar ik overigens nog steeds druk mee bezig ben. Daarnaast reageerde m’n neef op het artikel over Sherlock en raadde hij me de serie Lie To Me aan, waarvan ik toevalligerwijs vanavond de 48ste en laatste aflevering van heb gekeken. Een interessante, grappige, mooie en diepgaande serie van hoog niveau. Als deze serie het enige is dat deze website heeft opgeleverd, dan was het absoluut de moeite waard om deze website op te zetten. Het heeft m’n eigen wereld een klein beetje veranderd, door nieuwe interesses op te wekken en mij nieuwe kennis te bieden.
Ik denk dat velen van ons graag de wereld zouden willen veranderen, iets wat recentelijk wederom zichtbaar werd met onder andere de antiracismebewegingen. Maar de wereld laat zich niet zomaar veranderen. Althans, niet de wereld voor iedereen als geheel. Ik geloof namelijk dat het wel mogelijk is om de wereld voor één persoon te veranderen. Door dingen met elkaar te delen, door met elkaar in gesprek te gaan. Mijn vraag aan jou is dan ook; wil je mijn wereld veranderen? Ik ben er van overtuigd dat ik veel van je kan leren. Maar dat gaat niet gebeuren door middel van een like-knop. Nee, daar is wat meer moeite voor nodig. En ook wat meer tijd. Geen moeite willen doen en geen tijd willen investeren; zijn dat niet de redenen dat oppervlakkigheid bestaat?
Ik denk dat ik niet ben weggelegd voor het oppervlakkige leven. Ironisch, gezien het feit dat Nederland, waar ik woon, een van de meest vlakke landen ter wereld is; geen bergen, enkel een paar heuveltjes, verder niks. Grotendeels zelfs onder de zeespiegel. Maar als je geen zin hebt in het oppervlakkige, dan moet je zelf maar bergen creëren en mijnen graven, om enige vorm van diepgang mogelijk te maken. Weg met de oppervlakkige like-knoppen waar iemand enkel op hoeft te drukken zonder na te denken. Weg met het geven van een beoordeling op basis van een emoticon of een aantal sterren om enkel te zeggen wat je van iets vindt, zonder enige reden achter die mening te delen.
Ik daag de anonieme lezer uit om zich te ontdoen van diens anonimiteit.
Gerelateerde berichten:
- A Study in Pink [NL]
- De Illusie van Controle
- De Albumhoes Uitdaging
- Backstage Revisited – Please Enter [NL]
- Over Mij / About Me
Laat vooral een reactie met je eigen gedachten achter onderaan de pagina!
Volgende bericht: Will you Mary me? [NL]
Vorige bericht: Your Paradise = Something I’ve Endured [NL]
Blijf op de hoogte van nieuwe berichten door te volgen via e-mail, Facebook of Instagram.