“Neutrality means that you don’t really care / ‘Cause the struggle goes on even when you’re not there / Blind and unaware” | Rise Against – Collapse (Post-Amerika)
Ik heb de afgelopen dagen getwijfeld of ik ook mee zou gaan in het delen van artikelen en uitspraken over de antiracismebeweging die de afgelopen week de westerse media heeft gedomineerd. Enerzijds is het een zeer belangrijk onderwerp waarover gesproken moet worden en waar al helemaal verandering in moet komen. Anderzijds ben ik persoonlijk absoluut geen fan om opeens mee te gaan in bepaalde populaire ontwikkelingen waar over een tijdje waarschijnlijk toch nauwelijks meer wordt gepraat. Ik ben ook niet iemand die zich regelmatig uit over racisme. Daarnaast betwijfel ik of mijn woorden überhaupt iets toevoegen aan de vele berichten die tot op heden zijn gedeeld. Ik heb daarom besloten een poging te wagen om erover te schrijven, en mocht je dit lezen dan ben ik blijkbaar tevreden genoeg geweest over het eindresultaat om het met jullie te delen.
Laatst schreef ik over die keer dat ik een Rise Against shirt droeg waarop een medestudent vroeg: “Rise Against? Waartegen?” Een van de voorbeelden die ik gaf was racisme, waarop hij reageerde dat ”iedereen toch tegen zoiets is?” Blijkbaar is dat niet het geval.
Maar laat ik het dan in ieder geval anders aanpakken dan wat er tot op heden over dit onderwerp is geschreven de afgelopen dagen. Laat ik bij mezelf beginnen. Een witte en heteroseksuele jongeman. Oftewel, de drie grootste privileges die je denk ik kan hebben. Ik zal nooit kunnen ervaren hoe mensen met een andere huidskleur, geslacht of seksuele identiteit beperkt worden in hun vrijheid. Ik ben me zeker bewust van deze positie en heb me regelmatig afgevraagd of ik überhaupt gerechtvaardigd ben om een mening te formuleren en te uiten over dit soort onderwerpen die ik zelf nooit zal kunnen ervaren.
Ik heb dan ook voor mezelf besloten dat ik niet over alles een mening hoef te hebben. Ik denk zeker na over veel onderwerpen, maar heb vaak ook niet genoeg kennis om daadwerkelijk een mening erover te kunnen formuleren. En wie ben ik überhaupt om iets te zeggen over gebeurtenissen waar ik te weinig kennis van af heb of wat ik zelf nooit heb of zal kunnen ervaren?
Ik wil dit moment dan ook niet gebruiken om willekeurig meningen te formuleren of te uiten. Ik denk dat het weinig toevoegt en dat veel woorden al zijn gesproken. Daarom wil ik dit moment eerder gebruiken als een vorm van zelfreflectie en te kijken naar in hoeverre ik zelf een aandeel heb in de racistische hiërarchie.
In mijn artikel Slecht(s) Mens bespreek ik, naar het idee van Tim Fransen, dat mensen vaak denken dat ze bovengemiddeld goed zijn, maar dat dit niet mogelijk is. We hebben een blinde vlek naar onszelf toe, wat het lastig maakt in te schatten hoe goed we daadwerkelijk zijn. De agenten, en vele andere mensen die bijdragen aan racisme, geloven waarschijnlijk dat ze goed bezig zijn. Misschien is dat ook wel het lastige aan dit onderwerp; dat je jezelf geen racist vindt, maar dat je dat er onbewust toch aan bijdraagt.
Dit is dan ook iets waar ik rekening mee moet houden als ik naar mezelf kijk. Uiteraard zou ik mezelf niet omschrijven als racist, maar zijn er geen dingen die ik onbewust doe die toch racistisch zouden kunnen zijn? Ik weet het niet, en de enige manier om daar achter te komen is door het aan anderen te vragen, voornamelijk mensen die er mogelijk slachtoffer van zijn.
Waar ik me wel bewust van ben, is dat er weleens een racistische gedachte in me opkomt. Bijvoorbeeld als ik in het openbaar vervoer zit. Op dat moment schrik ik daar zelf van, omdat ik me absoluut niet in zulke gedachten kan vinden. Tegelijkertijd betekent een gedachte ook niet direct dat je het ermee eens bent en kunnen gedachtes ook compleet willekeurig in je opkomen. Als ik zo’n gedachte krijg, denk ik vaak aan de tegengedachte dat iedereen mens is, dat het niet uitmaakt hoe iemand eruitziet en dat niemand op basis van uiterlijk inferieur is ten opzichte van anderen. Waarom zou mijn leven überhaupt meer waard zijn dan dat van iemand anders? Op deze manier kan ik mezelf helpen de ongewenste racistische gedachte verdrijven. Ik kan misschien niet volledig beïnvloeden wat voor gedachtes er in me opkomen, maar ik kan wel bepalen in hoeverre ik het ermee eens ben en of ik ernaar ga handelen.
Wat ik me afvraag is of er daadwerkelijk iets gaat veranderen na de huidige overvloed aan nieuwsberichten en steunbetuigingen. Al die steunbetuigingen zijn mooi, maar het creëert enkel aandacht voor het probleem, terwijl het nauwelijks iets verandert. En dat laatste is juist het doel, toch?
Als we echt belangrijk vinden dat er iets verandert, dan moeten we daar zelf aan bijdragen. Misschien moeten we niet over racisme praten in algemene termen, maar bij onszelf beginnen. Kritisch naar onszelf kijken, bewust worden van onze eigen rol hierin en naar mogelijk eigen racistische aspecten, zoals ik hierboven zelf heb gedaan. Een wereld zonder racisme zou iets nieuws zijn. Iets wat we moeten leren, of misschien eerder iets wat we moeten afleren. Daar is tijd en geduld voor nodig, en ik denk ook zeker dat we elkaar erop kunnen wijzen als iets racistisch is. Ik geloof namelijk dat het vaak ook onbewust gebeurt, maar dat veel mensen wel degelijk iets willen bijdragen om het probleem te verkleinen. ‘Iedereen is tegen racisme, toch?’ De hoeveelheid online steunbetuigingen doet in ieder geval geloven van wel. En ik hoop oprecht dat het niet alleen bij ‘online’ blijft.
“This is a chance to set things straight. To bend or break the rules back into place. There is no middle ground, no compromise. We’ve drawn the line.” | Rise Against – Collapse (Post-Amerika)
(Tekst gaat verder onder de video; een video met live beelden van het nummer Collapse (Post-Amerika) met studio-audio.)
Zoals ik in een vorig artikel ook schreef; we kunnen van niemand verwachten dat die persoon geen fouten maakt. We maken allemaal fouten, we zijn geen van allen heilig. Maar we kunnen wel proberen onszelf als mens te verbeteren.
Het citaat waarmee ik dit artikel begon vond ik zeer van toepassing. Het heeft me ook mede doen overwegen om daadwerkelijk iets van me te laten horen over deze kwestie. De titel van het nummer van Rise Against is veelzeggend: Collapse (Post-Amerika). Amerika inderdaad, geschreven met een K. Een satirische spelfout. Een definitie van Amerika zou kunnen zijn: “de Amerikaanse samenleving gezien als racistisch, fascistisch of onderdrukkend, wordt voornamelijk zo gezien door Afro-Amerikanen.” Het begrip is van origine uit de jaren 1960, wordt ook weleens geschreven als Amerikkka of AmeriKKKa.
Zodra dit probleem opgelost is, is er mogelijk toch eindelijk een Post-Amerika. Maar daar is nog een lange weg voor te gaan.
“Of a world too proud to admit our mistakes. We’re crashing into the ground as we all fall from grace.” | Rise Against – Collapse (Post-Amerika)
Gerelateerde berichten:
Volgende bericht: Your Paradise = Something I’ve Endured [NL]
Vorige bericht: Mijn Tijd Komt Nog Wel
Blijf op de hoogte van nieuwe berichten door te volgen via e-mail, Facebook of Instagram.