“If I could only reach you.. that would really be a breakthru” | Queen – Breakthru
Ik hield het niet droog. Alweer niet. Voor de derde keer. 110 minuten volhouden zonder een brok in m’n keel te krijgen of tranen in m’n ogen te krijgen lukte me gewoon niet. En dat terwijl ik inmiddels allang wist wat er zou gaan gebeuren. Maar misschien raakte het me nu net zo veel als de eerste twee keer, juist omdat ik wist wat er zou gebeuren, en hoe het zou gebeuren. Ik keek de film deze keer namelijk op een andere manier.
Het voordeel van de huidige omstandigheden is dat bioscopen veel oudere films draaien. Onder andere Back To The Future, Shawshank Redemption en Forrest Gump zijn weer te zien op het witte doek. Hoe mooi deze klassiekers ook zijn, en hoe vaak ik de eerste twee ook heb gezien, ging ik deze keer naar de bioscoop voor een vrij moderne klassieker. Bohemian Rhapsody. Over Queen. Over Freddie Mercury. Over mijn eerste muzikale jeugdliefde, die ik helaas nooit in de oorspronkelijke samenstelling live zal kunnen zien.
Nadat ik eind 2018 de film al twee keer in één week in de bioscoop had gezien, las ik een artikel van 365 Dagen Succesvol over de film. Dat artikel heeft ervoor gezorgd dat ik de film de derde keer anders ben gaan kijken. De schrijver ervan ziet namelijk de eenzaamheid van Freddie als meest verdrietige gedeelte. De liefde van anderen kan Freddie niet helpen. De leegte van binnen creëert een eenzaamheid waar hij niet vanaf komt. De schrijver besluit zijn artikel met de vraag of het leven van Freddie anders zou zijn gelopen als hij het nummer Love Of My Life niet voor Mary had gezongen, maar voor zichzelf.
Met die gedachte ging ik de film kijken, en eerlijk gezegd kan ik me vinden in hetgeen dat de schrijver zich afvraagt. Freddie heeft vaak genoeg gezegd dat Mary de enige was die hem begreep, wat ook zichtbaar is in de film. Het meest bijzondere moment van hun relatie is wanneer Freddie haar een opname van Love Of My Life in Rio laat zien, waarin het publiek het nummer naar hem zingt. Hij wist niet of het publiek de hele avond überhaupt een woord begreep van wat hij zong, maar hij zei wel dat het zingen voor zo’n groot publiek hem laat voelen als de persoon wie hij altijd heeft moeten zijn. Het enige andere moment wanneer hij zich zo voelt, is wanneer hij samen met Mary is. Omdat Mary hem begreep.
Maar hoe goed werd Freddie door anderen begrepen? Een voorbeeld dat ik tekenend, en persoonlijk ook wel herkenbaar vond, was toen hij weer eens een gok nam met z’n outfit; hij verschijnt bij het café waar de band met John Reid heeft afgesproken in een zeer excentriek outfit, waarop zijn bandleden zeggen dat hij eruit ziet als een boze hagedis. En dat terwijl Mary eerder in de film zegt dat ze een groot fan is van Freddie’s stijl en dat ze vindt dat iedereen wat meer risico zou moeten nemen op het gebied van kleding, iets waar ik me ook in kan vinden. Uiteraard hangt dit samen met de persoonlijke smaak van iemand, maar aangezien mode een manier is om jezelf te uiten, zie ik het zelf toch als een verschil in hoe goed Freddie wordt begrepen. Mary begreep Freddie, zijn bandleden en vrienden begrepen hem voor een deel, bij alle anderen is het te betwijfelen of ze überhaupt iets van hem begrepen. Een eenzame man. Het lot van een unieke wereldster?
Maar eenzaamheid is geen gevoel dat enkel is weggelegd voor wereldsterren. Persoonlijk heb ik er ook genoeg ervaring mee, en met mij vele anderen. Ik ken vrienden die veel moeite hebben met alleen zijn en telkens op zoek zijn naar gezelschap. Sommigen in de vorm van directe vrienden om zich heen, anderen door van relatie naar relatie te springen zonder een periode single te zijn. Alles om niet alleen te zijn. Ikzelf herken me niet in deze vormen van eenzaamheid, maar aangezien ik me wel regelmatig zo voel vraag ik me wel af waar het vandaan komt. Voor de derde keer naar Bohemian Rhapsody en Freddie’s eenzaamheid kijken heeft geleid tot een zelfreflectie naar m’n eigen eenzaamheid.
Ik ging weer op zoek naar het artikel van 365 Dagen Succesvol over Bohemian Rhapsody. Daarin wordt gesproken over drie soorten eenzaamheid; sociale eenzaamheid wanneer je naar mensen om je heen verlangt, emotionele eenzaamheid als je naar een diepe verbinding met één iemand anders verlangt en existentiële eenzaamheid als je naar verbinding met jezelf verlangt. Maar herken ik mezelf in deze vormen van eenzaamheid?
Laat ik allereerst nog eens teruggaan naar de naam van deze website. Het idee van de backstage is namelijk juist het moment waarop je alleen bent en zelfreflectie kan uitoefenen, iets wat ik op dit moment ook aan het doen ben. En van deze vorm van eenzaamheid houd ik wel. Soms is het nu eenmaal heerlijk om niemand om je heen te hebben en je jezelf tot niemand te hoeven verhouden. Tot jezelf komen, geen rol hoeven spelen, zelf bepalen wat je doet en wat voor muziek je luistert. Sociale eenzaamheid? Ik ken genoeg geweldige mensen met wie ik af zou kunnen spreken als ik behoefte heb aan sociaal contact. Dus nee, niet echt. Existentiële eenzaamheid? Soms. Zoals de schrijver van het artikel zegt; “Wanneer de vrede en bevestiging niet uit mijzelf komt, blijf ik die altijd van buitenaf verlangen. Dan maakt het ook niet meer uit hoeveel fijne vrienden ik heb en hoe liefdevol mijn relatie is.” Ik kan niet zeggen dat ik altijd in vrede ben met mezelf, maar ik voel me wel verbonden met mezelf.
Emotionele eenzaamheid dan maar? In eerste instantie interpreteerde ik dit vooral als een eenzaamheid in liefde. Is dat mijn verlangen? Als ik terugkijk op de afgelopen jaren dan dacht ik vaak van wel, maar inmiddels twijfel ik. Uiteraard mis ik het soms en zijn er altijd dingen die je liever met een partner doet dan alleen of helemaal niet, maar is dat alles? Ik denk het niet.
Kijkend naar de omschrijving wordt specifiek de “diepe verbinding” met iemand anders genoemd. In m’n vorige artikel schreef ik denk dat ik niet ben weggelegd voor het oppervlakkige leven, en voor mij geldt dat ook in vriendschap. In bijna al m’n vriendschappen zit een vorm van diepgang. Als ik zou willen zou ik alles kwijt kunnen, en al m’n vrienden uitten genoeg vriendschappelijke liefde. En toch. Toch heb ik me in hun aanwezigheid eenzaam gevoeld, bij hen allemaal wel minstens een keer. Zelfs bij m’n beste vrienden. En overigens ook bij m’n vorige liefde. Wat betekent die “diepe verbinding” dan nog?
Voor mij is het misschien wel het gevoel van begrepen worden. Of beter gezegd; de eenzaamheid is het gevoel van niet begrepen worden. Of niet in staat zijn mezelf uit te leggen en toe te lichten op een manier waarop iemand anders het zou begrijpen. Of mezelf niet willen uitleggen. Of niet kunnen. Als ik gefrustreerd ben dat ik me onbegrepen voel, dan kan ik de ander daar niet de schuld van geven; dat heb ik zelf ook voor een deel onder controle. En eerlijk gezegd begrijp ik mezelf ook niet altijd. M’n gedachtes, m’n gevoelens, soms zelfs m’n eigen gedrag. Hoe kan ik van anderen überhaupt verwachten dat ze me begrijpen als ik mezelf niet eens altijd begrijp? En waarschijnlijk begrijp ik anderen vaak genoeg ook niet. Misschien begrijp ik anderen nog minder dan dat zij mij begrijpen. Het gevoel van eenzaamheid verdwijnt er echter niet mee.
In de film speelt Freddie het nummer Love Of My Life voor Paul Prenter terwijl hij bezig is met het schrijven ervan. Freddie zegt dat hij het voor Mary heeft geschreven (wat in werkelijkheid overigens niet helemaal klopt) en dat “Mary knows me in a way that no-one else ever will.” Paul zegt daarop dat hij weet wie Freddie is, maar Freddie is het daar niet mee eens; “Is that what you think? Oh no, you don’t know me. You just see what you want to see.” Het is veelzeggend over de manier waarop Freddie dacht, of voelde, hoe anderen hem begrepen in vergelijking met hoe Mary hem begreep.
En als ik naar mezelf kijk, naar de momenten dat ik me echt eenzaam voel, dan is dit daar de reden van. Iedereen om me heen kent me in meer of mindere mate, maar toch voelt het regelmatig als een onoverbrugbare afstand. Dat ik mezelf altijd een buitenbeentje zal blijven voelen, ongeacht van wiens gezelschap ik mag genieten. En toch hoop ik dat ik ooit iemand mag ontmoeten die in de buurt komt van het eilandje waar ik me voor mijn gevoel op bevind. En mocht iemand zich afvragen waarom ik nog geen partner heb, dan is het omdat ik bij geen enkele potentiële partner het gevoel heb gehad dat die in de buurt komt. Het verklaart echter wel mijn liefde voor muziek.
Begrijp me niet verkeerd, dit is geen kritiek op alle verwoede pogingen die zijn gedaan om me wel te begrijpen. Ik nam jullie enkel mee in het proces waarin ik mezelf beter leer kennen, en het proces waardoor de afstand misschien toch iets kleiner is geworden.
“If I could only reach you.. that would really be a breakthru”
Mary begreep Freddie. En andersom. Dat was werkelijk heel mooi om te zien, zelfs voor de derde keer. In mijn eenzame momenten is dat hetgeen waar ik naar verlang.
Will you Mary me?
Gerelateerde berichten:
- Eenzame Schrijver, Anonieme Lezer
- De Illusie van Controle
- Achtergrond / Background
- Backstage Revisited – Please Enter [NL]
- Over Mij / About Me
Laat vooral een reactie met je eigen gedachten achter onderaan de pagina!
Volgende bericht: Het Geluid van Afwezigheid
Vorige bericht: Eenzame Schrijver, Anonieme Lezer
Blijf op de hoogte van nieuwe berichten door te volgen via e-mail, Facebook of Instagram.