Het verhaal begint met de vraag naar een persoon die ik niet ben, of ik iets zou kunnen doen wat ik niet kan, op een tijdstip waarop het mijn tijd nog niet is.

Je teleurstelling is groot wanneer je ziet dat het zojuist door jou gekochte boek slechts voor een deel gevuld is met beschreven bladzijdes. De rest ervan is wit, leeg. Stiekem gluur je achterin om te kijken hoe het verhaal afloopt, maar ook dat is nog niet bekend. Wat je tot nu toe in handen hebt is een onsamenhangende bundel aan korte verhalen. En dan zijn het nog niet eens originele verhalen, maar lijken het slappe aftreksels van klassiekers, zoals The Picture of Justin Poels, 1996, Justin’s Adventures in Wonderland, The Man in the High Apartment en A Study in White. Dit boek is gevormd door alle woorden die zijn gelezen en gehoord, maar die nooit zijn uitgesproken.

Het boek blijkt een magisch boek te zijn, want zodra je de witte bladzijdes wilt lezen, verschijnen de woorden als vanzelf op de pagina’s. Je hebt zin de zinnen te lezen die hun zinnen hebben gezet op een zinsruimte op de tot op heden onbeschreven bladzijdes. Zwarte inkt maken woorden leesbaar, en je besluit zelf mee te schrijven aan het boek dat mijn levensverhaal is. Je vult me aan, verbetert me, en soms schrijf je de woorden met mijn eigen bloed, wanneer je me bedoeld of onbedoeld pijn hebt gedaan. De bladzijde die je uiteindelijk er uitscheurt zal altijd een gat in m’n hart blijven.

Woorden worden op papier gezet, en kijk wat er van mij is geworden. Ik ben er, maar ik ben er nog niet. Het Zijn en het Niet. Jij bent, jullie zijn, en ik ben er nog niet. Ik ben een onaf boek, een tekst die nog niet klaar is, maar die wel al ingeleverd had moeten worden. Onze groei in mens-zijn heeft soms een deadline. Soms zijn we nog niet goed genoeg, zijn we nog niet klaar voor een nieuw hoofdstuk. Je vraagt me iets waarop ik het antwoord niet weet, waarop ik het antwoord niet durf te weten, en je slaat de bladzijde om naar een nieuw verhaal.

Wanneer je het verhaal A Study in White wilt lezen, zie je tot je grote verrassing dat de bladzijdes wit zijn. Het lukt je niet om de woorden te zien staan die nooit door mij zijn opgeschreven, woorden die slechts weinigen ooit zullen kunnen lezen, woorden die misschien zelfs niemand ooit zal kunnen lezen. Ik ben een open boek, maar gesloten. En nog voordat je me uit hebt, is het boek ook door jou gesloten. Je bent boos, verdrietig, teleurgesteld, gekwetst. Ik ben een gesloten hoofdstuk in jouw leven, beoordeeld met een middelmatige recensie.

Het verhaal eindigt met de vraag naar een persoon die ik had kunnen zijn, of ik iets had kunnen doen wat ik nooit heb gedaan, op een tijdstip waarop mijn tijd voorbij is. De witte bladzijdes achterin het boek zullen nooit gebruikt gaan worden.

---

Dit verhaal is geschreven in maart 2023 voor een schrijfwedstrijd met als thema ‘Welk boek ben je?’ Ik ben een boek gebundelde verhalen van alles wat ik wel en niet heb meegemaakt. Het zou te toevallig zijn als de lengte van m’n leven precies even lang is als de lengte van het boek dat ik ben. Onbeschreven bladzijdes zullen overblijven voor degenen die het verhaal willen afronden.

---

Gerelateerde berichten:

• Will you Mary me? [NL]
• Coin-cidental Question [NL]
• Save Praise for a Better Man [NL]
• Virtuele Wegversperring

---

Volgende bericht:

Vorige bericht: 2023: An Open Letter

---

Blijf op de hoogte van nieuwe berichten door Backstage Revisited te volgen via e-mail, Facebook of Instagram.