“If I could only reach you.. that would really be a breakthru” | Queen – Breakthru
I didn’t keep it dry. Again not. For the third time. I couldn’t keep it up for 110 minutes without getting tears in my eyes. And that while I already knew what was going to happen. But maybe it hit me just as much as the first two times, because I knew what would happen, and how it would happen. This time I watched the film in a different way.
“If I could only reach you.. that would really be a breakthru” | Queen – Breakthru
Ik hield het niet droog. Alweer niet. Voor de derde keer. 110 minuten volhouden zonder een brok in m’n keel te krijgen of tranen in m’n ogen te krijgen lukte me gewoon niet. En dat terwijl ik inmiddels allang wist wat er zou gaan gebeuren. Maar misschien raakte het me nu net zo veel als de eerste twee keer, juist omdat ik wist wat er zou gebeuren, en hoe het zou gebeuren. Ik keek de film deze keer namelijk op een andere manier.
In February I taught a series of MoneyWays classes to a school on behalf of Diversion. During these lessons we discuss money with pupils and students, where as a peer-educator, as my position is called, I am open about my own money matters. One of the things we share with the students is our stumbling blocks, in other words, everything that does not always go well in, in this case, the financial area. One of my stumbling blocks is that I never look at my money when a band or artist announces a concert; if I want to go, I immediately buy a ticket, without looking at the money in my account. A number of students thought that was strange; why should I go to concerts when I might as well watch live streams or recordings of old concerts on the internet? Meanwhile I am actually at home watching those live streams and old concert recordings. After all, all concerts have been cancelled. I eventually followed the advice of the students.
In februari gaf ik namens Diversion een lessenreeks MoneyWays aan een school. Tijdens deze lessen gaan we met scholieren en studenten in gesprek over geld, waar ikzelf als peer-educator, zoals mijn functie heet, open ben over mijn eigen geldzaken. Een van de dingen die we delen met de leerlingen en studenten zijn onze struikelblokken, oftewel alles wat niet altijd helemaal goed gaat op, in dit geval, financieel gebied. Een van m’n struikelblokken is dat ik nooit kijk naar mijn geld wanneer een band of artiest aan concert aankondigt; als ik wil gaan, dan koop ik meteen een ticket, zonder te kijken naar het geld op m’n rekening. Een aantal leerlingen vond dat raar; waarom zou ik naar concerten gaan als ik net zo goed livestreams of opnames van oude concerten op internet kan kijken? Inmiddels zit ik thuis daadwerkelijk die livestreams en oude concertopnames te kijken. Alle concerten zijn immers afgelast. Ik heb het advies van de leerlingen toch maar opgevolgd.
“The point where we break gets closer every day. But where do we go?” | Rise Against – I Don’t Want to Be Here Anymore
I think it is inappropriate to immediately continue to post nice messages again after last week, as if nothing has happened at all. What would my own article from last Monday be worth then? That I pay brief attention to the anti-racism movement, but that I do nothing with it afterwards? As I wrote in that article; I don’t like to participate in anything just because everyone is doing it at the time. At the same time, I don’t want to pay too much attention to it either, because that can be counterproductive; if people read too much about a particular topic or if they come across it too often, interest slowly but surely disappears. In addition, I want this website to focus on creative freedom, without any agenda. That is why I decided that this article will be a combination of different parts, in which, on the one hand, I still want to dwell on the anti-racism movement, but on the other hand, I also want to pay attention to beautiful things in life. Because if there aren’t any beautiful things in life, then why would you fight for anything at all?
“The point where we break gets closer every day. But where do we go?” | Rise Against – I Don’t Want to Be Here Anymore
Ik vind het ongepast om na afgelopen week weer meteen verder te gaan met het vrolijk posten van leuke berichten, alsof er helemaal niks is gebeurd. Wat zou mijn eigen artikel van afgelopen maandag dan ook nog waard zijn? Dat ik kort aandacht besteed aan de antiracismebeweging, maar dat ik daar daarna niks meer mee doe? Zoals ik in dat artikel al schreef; ik houd er niet van om mee te doen aan iets omdat iedereen dat op dat moment doet. Tegelijkertijd wil ik ook weer niet te veel aandacht eraan besteden, want dat kan juist averechts werken; als mensen te veel over een bepaald onderwerp lezen of wanneer ze het te vaak tegenkomen, dan verdwijnt de interesse langzaam maar zeker. Daarnaast wil ik deze website gericht hebben op creatieve vrijheid, zonder enige agenda. Daarom heb ik besloten dat dit artikel een combinatie van verschillende onderdelen wordt, waarin ik enerzijds nog wel stil wil staan bij de antiracismebeweging, maar anderzijds juist ook weer aandacht wil besteden aan mooie dingen in het leven. Want als die er niet zijn, waarom zou je dan überhaupt ergens voor vechten?
“Neutrality means that you don’t really care . ‘Cause the struggle goes on even when you’re not there. Blind and unaware.” | Rise Against – Collapse (Post-Amerika)
In the past few days, I have doubted whether I would also join in sharing articles and statements about the anti-racism movement that has dominated Western media for the past week. On the one hand, it’s a very important topic that needs to be discussed and that needs to change completely. On the other hand, I personally am absolutely not a fan to suddenly go along with certain popular developments that will probably hardly be talked about in a while. I’m also not someone who regularly talks about racism. In addition, I doubt that my words will add anything to the many messages that have been shared to date. I have therefore decided to give it a try to write about it, and if you read this I have apparently been satisfied enough with the end result to share it with you.
“Neutrality means that you don’t really care / ‘Cause the struggle goes on even when you’re not there / Blind and unaware” | Rise Against – Collapse (Post-Amerika)
Ik heb de afgelopen dagen getwijfeld of ik ook mee zou gaan in het delen van artikelen en uitspraken over de antiracismebeweging die de afgelopen week de westerse media heeft gedomineerd. Enerzijds is het een zeer belangrijk onderwerp waarover gesproken moet worden en waar al helemaal verandering in moet komen. Anderzijds ben ik persoonlijk absoluut geen fan om opeens mee te gaan in bepaalde populaire ontwikkelingen waar over een tijdje waarschijnlijk toch nauwelijks meer wordt gepraat. Ik ben ook niet iemand die zich regelmatig uit over racisme. Daarnaast betwijfel ik of mijn woorden überhaupt iets toevoegen aan de vele berichten die tot op heden zijn gedeeld. Ik heb daarom besloten een poging te wagen om erover te schrijven, en mocht je dit lezen dan ben ik blijkbaar tevreden genoeg geweest over het eindresultaat om het met jullie te delen.
My time will come. I get out of the car. This is not how I want to win. Today I can become the first British world champion ever. But this is not the way I would like it to be. So I won’t become it. End of story. My time will come.
Mijn tijd komt nog wel. Ik stap uit de auto. Dit is niet hoe ik wil winnen. Ik kan vandaag de eerste Britse wereldkampioen ooit worden. Maar dit is niet de manier waarop ik dat zou willen. Dus word ik het niet. Einde verhaal. Mijn tijd komt nog wel.
Subscribe to be notified of new posts!
[mc4wp_form id=”142″]t