Voordat ik begin met het schrijven van m’n recensie moet ik toegeven dat ik weinig interesse in en verstand heb over Young Adult- en Fantasy-boeken, en dat mijn interesse in Science Fiction iets meer doch beperkt is. De voornaamste reden voor mij om dit boek te lezen was dat een vriendin van me mij erover vertelde. Mijn interesse erin werd opgewekt door het feit dat het verhaal wordt verteld door allerlei verschillende soorten documenten, waaronder chatberichten, internetpagina’s, interviews, e-mails, flyers, verslagen over surveillance camera’s en illustraties. Hierdoor was ik benieuwd geworden naar de manier waarop dit boek is vormgegeven en dit verhaal is geschreven.
De voornaamste redenen waardoor ik interesse had gekregen in het boek, bleken ook redenen te zijn waarom ik moeite had het verhaal met plezier te lezen. De eerste 100 tot 150 bladzijdes waren niet zeer vermakelijk. Dit klinkt als veel, maar dat valt redelijk mee, omdat alle teksten zijn geplaatst binnen een bepaalde vormgeving met bijbehorende illustraties, waardoor de hoeveelheid tekst op behoorlijk wat pagina’s vrij beperkt is. Tijdens die eerste 150 bladzijdes had ik moeite het verhaal te volgen en te begrijpen wat er precies gebeurde, te volgen wie welk personage is en ze binnen een moreel kompas te kunnen plaatsen, waarover door de verschillende personages wordt gesproken, en wat precies de problemen zijn die zich voordoen. Het begin van het verhaal is namelijk behoorlijk chaotisch en veel verschillende gebeurtenissen vinden tegelijkertijd of kort achter elkaar plaats. Je leert op dat moment niet alleen over al deze gebeurtenissen, maar ook over veel verschillende personages. Daardoor was het lastig om alles uit elkaar te houden en te plaatsen binnen de geschetste wereld. Na de eerste 150 pagina’s werd het echter steeds beter het verhaal en alle gebeurtenissen te volgen, wat het leesplezier steeds meer deed toenemen.
Een ander pijnpunt aan het begin van het boek was dat ik moeite had om de hoofdpersonages, Kady Grant en Ezra Mason, echt leuke personages te vinden. Ondanks dat wordt beweerd dat ze rond de zeventien jaar oud zijn, gedragen ze zich aan het begin van het verhaal regelmatig alsof ze twaalf jaar oud zijn. Ze zijn kinderachtig en regelmatig irritant. Het verhaal speelt zich echter af tijdens een oorlog, en oorlog zorgt ervoor dat mensen sneller volwassen en verhardt worden, wat ook met Kady en Ezra gebeurt. Ze worden serieuzer zodra ze ontdekken hoe belangrijk ze zijn in deze oorlog en zijn meer gericht op hun doelen en verantwoordelijkheden. Ze gedragen zich nog regelmatig zoals ze aan het begin ook doen, wat niet erg is omdat het regelmatig vermakelijke opmerkingen oplevert, maar ze hebben daarnaast ook een serieuze ondertoon omdat ze aan een plan werken.
Na een chaotische start wordt het verhaal wat rustiger en stabiliseert het enigszins. Dit is het deel waar karakterontwikkeling naar voren komt, en het deel waarin je steeds meer leert over andere personages en de indeling van de ruimteschepen. Dit stuk was vermakelijk om te lezen, ook omdat het een relatief rustig stuk is en het vooral draait om voorbereidingen voor latere gebeurtenissen. Wanneer deze latere gebeurtenissen plaatsvinden wordt het verhaal weer chaotisch, maar nu is het beter te volgen dan aan het begin. Vanaf dat moment wordt het verhaal wel steeds duisterder, iets wat ik van tevoren niet had verwacht en me dus lichtelijk verraste. Het boek ontwikkelt zich steeds meer in een thriller (nóg een genre waar ik weinig interesse in heb) en bouwt op naar een climax. Het einde van het verhaal is in mijn ogen bevredigend.
Het verhaal is makkelijk om te lezen, maar het is niet mooi geschreven, waarmee ik bedoel dat zinnen vaak niet zijn geformuleerd met als doel mooi te zijn. Wanneer je chatberichten leest, dan is het geschreven op de manier waarop mensen met elkaar praten via sociale media chats, inclusief de spelfouten, afkortingen en typische tienertaal (het te vaak gebruiken van het woord ‘chum’ was, vooral in het eerste kwart van het boek, zeer storend). En wanneer je aankondigingen en e-mails leest, dan zijn deze geschreven met meer formeel en informatief taalgebruik. De delen die wel mooi zijn geschreven zijn de delen die zijn verteld door AIDAN, de AI wiens keuzes moreel gezien twijfelachtig zijn. Om eerlijk te zijn is AIDAN een van de weinige echte poëten in het verhaal. Diens gedachten en zinnen zijn vaak vrij filosofisch en poëtisch, iets waar ik van houd. Daarom heb ik diens teksten met plezier gelezen. Dit zijn een paar van mijn favoriete zinnen gedacht en gesproken door AIDAN:
“If it is the definition of insanity to repeat the same process and expect a different outcome, most of humanity must be insane.” (p. 299)
“Perhaps bravery is simply the face humanity wraps around its collective madness.” (p. 302)
‘”Your mother was programmed by biology to love you the moment she laid eyes on you. Simply because she had no choice does not mean her love was not real.”‘ (p. 491)
Het duurde een tijdje voordat ik in het verhaal kwam, maar uiteindelijk werd het verhaal steeds beter te begrijpen en werd het steeds vermakelijker. Het was interessant om een verhaal te lezen door middel van al deze verschillende soorten documenten, en ik houd van die creatieve kant van dit boek. Tegelijkertijd zorgen al deze documenten ervoor dat het verhaal, zeker aan het begin, lastiger is om te volgen. Ik heb weinig verstand van Young Adult, Fantasy, Thriller en Science Fiction boeken, maar ik heb, ondanks een beperkte interesse in deze genres, met plezier dit verhaal gelezen, dus ik kan het boek ook zeker aanraden. Onthoud wel dat het een tijdje kan duren voordat je alle personages kent en alle gebeurtenissen begrijpt. Ik geef dit boek 3,75/5 (7.5 van de 10) sterren, wat op Goodreads wordt afgerond op 4 sterren. Dit verhaal heeft me zeker geïnteresseerd gemaakt in het tweede en derde deel van de trilogie, en het is goed mogelijk dat ik die ook nog een keer ga lezen.